kamunikat

Павел Грэсь нарадзіўся ў 1983 годзе, пражывае ў Гарадку, што непадалёку ад Беластока. Закончыў ёнфакультэт артмедыяў варшаўскай Акадэміі мастацтваў, у якой абараніў дыплом пад кірункам праф. ГжэгажаКавальскага. Закончыў таксама вучобу па фатаграфіі ў Інстытуце творчай фатаграфіі ў Шлёнскім універсітэце ўАпаве (Чэхія) ды інафарматыку ў Варшаўскім політэхнічным інстытуце. Ён старанна выкарыстоўвае медыумфатаграфіі, якое спалучае з элементамі відэаарта. У 2013-2016 гадах кіраваў Фондам Віла Сакрата у Крынках. Болей...

kamunikat

Дысэртацыя прафэсара Варшаўскага ўнівэрсітэту Ніны Баршчэўскай першая спроба перадачы погляду беларускае эміграцыі на беларускую мову як нацыятворчы чыньнік, што будаваць тоеснасьць беларускага народу і дапамагаў, захаваць сваю адметнасьць як на чужыне гэтак і на Радзіме. Праца – гэта свайго роду ўдзячнасьць рупліўцам беларускае мовы, што знаходзячыся далёка ад Беларусі, намагаліся захаваць чысьціню роднае мовы. Прааналізаваўшы эмігранцкія публікацыі прысьвечаныя мове аўтар паказвае асаблівасьці У працы разглядаецца сузалежнасьць паміж правапіснымі нормамі й вымаўленьнем; падаюцца фанэтычныя, марфалягічныя, сынтаксічныя й лексычныя асаблівасьці; паказваецца значэньне беларусізацыйных працэсаў для будаваньня нацыянальнае тоеснасьці; прыводзяцца, з аднаго боку, прыклады русыфікацыі беларускае мовы, характарызуецца сытуацыя беларускае мовы ў школьнай сыстэме Беларусі ў розных умовах: пад нямецкай акупацыяй, у савецкі пэрыяд ды ў сёньняшні час; разглядаецца навуковая й выдавецкая дзейнасьць у Беларусі ды ў замежжы, а таксама зацікаўленьне беларусікай у сьвеце, у тым ліку і ў Польшчы. Выданьне стане карысным і з тае прычыны, што вялікі даробак беларускай эміграцыі яшчэ не да канца вядомы ў Беларусі. Болей...

kamunikat

Тамара Кердалевіч нарадзілася ў 1956 г. у Чаромсе. Закончыла Агульнаадукацыйны ліцэй з беларускай мовай навучання ў Гайнаўцы, а таксама Народны ўніверсітэт у Радаўніцы. Працавала ў дзіцячым садку, Клубe культуры чыгуначнікаў а затым, у 1997 г. апынулася ў Гмінным асяродку культуры ў Чаромсе, спачатку на штаце культурна- асветнага інструктара. Aвансавала там на дырэктара, якім працавала праз 10 гадоў. Яе першым настаўнікам жывапісу быў чаромхаўскі мастак Сяргей Смык, які зараз знаходзіцца на пенсіі. Цяпер Тамара займаецца адукацыйнай працай сярод дзяцей і дарослых у галіне мастацтва. Усяго, ужо 40 гадоў займаецца распаўсюджваннем культуры ў Чаромсе. У 2016 г. наладзіла яна першы мастацкі пленэр у Чаромсе. Шмат гадоў прымае ўдзел у аглядах непрафесійнага мастацтва Гайнаўскай зямлі, атрымліваючы там шматлікія ўзнагароды ды вылучэнні. Ахвотна ўдзельнічае ў мастацкіх пленэрах, на якія многія яе ахвотна запрашаюць. З 2013 г. удзельнічае ў занятках у Майстэрні мастацкіх тэхнік, якая дзейнічае пры Музеі іасяродку беларускай культуры ў Гайнаўцы. 20 гадоў'зяўляецца таксама членам Аб'яднання аматараў народнай культуры ў Чаромсе, суарганізатарaм фестывалю ,,З сельскагa двара” і многіх іншых падзеі. Болей...

kamunikat

Іларыён Данілюк, якога звалі Зэнкам. Нарадзіўся ён 21 кастрычніка 1939 года ў вёсцы Камень, недалёка ад Гайнаўкі. Памёр 25 верасня 2000 года. Выхоўваўся ў багатай сялянскай сям'і як адзін з сямёра дзяцей.Вучыўся ў пачатковай школе ў Камені, а затым у Курашаве. Ужо тады выявіўся яго талент і схільнасці да малявання. Пасля заканчэння школы працаваў ён як трактарыст у ПГР-ы. Два гады пазней, калі паклікалі яго на вайсковую камісію, ён выбраў заступную службу, якую адбыў у Рудзе Шлёнскай, працуючы ў шахце. Тады таксама ён змяніў сваё беларускае імя, якога не любіў – на Зэнэк. Там таксама дацанілі яго талент, ён стварыў мастацкую майстэрню, зрабіў мастацкае афармленне святліцы з нагоды свята Барбуркі. Яго накіравалі таксама ў мастацкую школу ў горад Бытам. Пасля двух гадоў ён адмовіўся ад вучобы. У 1961 годзе здарыўся з ім выпадак у шахце, у выніку чаго ён пакінуў гэтую працу і перанёсся ў Кракаў. Ён маляваў карціны, якія прадаваў на Рынку і ў галерэях. Працаваў таксама ў Каралеўскім замку на Вавелы. Болей...

kamunikat

Горадня – як да, так і пасля Другой сусветнай вайны – функцыянавала як прасторавая і сімвалічная сістэма каардынат, якая пастаянна змянялася. Спосабы прачытання і перапісвання разнастайных гістарычных і культурных адносінаў апісваюцца ў гэтай працы як палімпсест. Каб упісаць новую тэкстуру, часткова ліквідуюцца старыя знакі. Новыя інтэрпрэтацыі аднак набываюць легітымнасць перадусім праз прачытанне і выяўленне старэйшых слаёў. Каб раскрыць комплекснасць гэтай знакавай сістэмы, аўтар супастаўляе розныя нацыянальныя і савецкую гістарыяграфіі, каб звязаць наратывы, якія раней распавядаліся асобна адзін ад аднаго. Гэтая праца па гісторыі Горадні з 1919 да 1939 гг. на прыкладах паказвае разбурэнне і адраджэнне цэнтральнаеўрапейскага гораду. Адметным для гораду з 50 тысячамі жыхароў (у 1939 г.) было размяшчэнне ў пераходнай прасторы паміж літоўскімі, польскімі і беларускімі землямі. Тыповым для рэгіёну, апроч цераспалосіцы хрысціянскіх насельнікаў, якая вынікала з геаграфічнага размяшчэння, была высокая доля габрэйскага насельніцтва ў горадзе (50 %). Факусаванне нашай працы на культурным асваенні гарадскіх прастораў робіць магчымым даследаванне інтэракцыі ды наслойвання разнастайных этнічных, рэлігійных і моўных групаў на мезаўзроўні. Гэтае даследаванне разглядае тое, як пасля Першай сусветнай вайны пра сябе заяўлялі польскія, габрэйскія, расейскія і беларускія групы, і паказвае, што горад да 1939 г. прасторава ўсё ж такі не быў цалкам падзелены паводле нацыянальных прыкметаў. Болей...

kamunikat

Мікалай Валкавыцкі нарадзіўся ў 1925 годзе ў Белавежы, а памёр у 2011 годзе ў Беластоку. Пахавалі яго на могілках у Белавежы. Быў вельмі таленавітым артыстам. Пісаў творы, складаў музыку, спяваў, аднак рашыў атрымаць адукацыю ў галіне жывапісу і скульптуры. У 1955 закончыў Акадэмію мастацтваў у Варшаве, у скульптурнай майстэрні Марыяна Внука і Францішка Стрынкевіча. Паралельна з гэтым атрымаў аспірантуру па жывапісу ў Яўгена Эібіша – вучня Яцка Мальчэўскага. Пасля вучобы некалькі гадоў працаваў настаўнікам у Дзяржаўным ліцэі мастацкіх тэхнік у Супраслі. Быў таксама нейкі час мастацкім рэдактарам ды графікам беларускага тыднёвіка «Ніва». Быў ён творцам беластоцкага Бюро мастацкіх выставак ды яго шматгадовым дырэктарам (у 1965-1980 гадах). Бюро ў шасцідзесятыя гады пераўтварылася ў Галерэю Арсенал, якая дзейнічае па сённяшні дзень. Сарганізаваў таксама Галерэю сучаснага мастацтва ў ратондах у Беластоку. Быў ён таксама суаўтарам Белавежскіх мастацкіх пленэраў. Апрача гэтага суарганізаваў пленэры: жывапісу ў Аўгустове, разьбы ў Гайнаўцы, а таксама сельскі пленэр у Навагродзе; быў там мастацкім камісарам. Быў членам Саюза польскіх артыстаў-пластыкаў, а таксама ў 1964-1967 гадах – намеснікам старшыні Управы беластоцкай акругі СПАП. Быў ён таксама заснавальнікам Народнага спартыўнага калектыву «Зубр», які дзейнічаў у Белавежы з 1952 года. Болей...

kamunikat

„Запісы” – навуковы часопіс беларускае эміграцыі, ворган Беларускага Інстытуту Навукі й Мастацтва. Выдаецца з 1952 году на беларускай мове ў Нью-Ёрку. У гадох 1962-1970 выходзіў у Мюнхэне. Галоўныя рэдактары: Вітаўт Тумаш, Станіслаў Станкевіч, Томас Бэрд (з 1983 году). Мае разьдзелы: Дасьледаваньні, Рэфэратныя працы, Нарысы, Успаміны, Дакумэнты, Зацемкі, Бібліяграфія, Хроніка беларускага жыцьця ў замежжы, Кнігапіс. За час існаваньня „Запісы” сталі цэнтрам гуртаваньня інтэлектуальных сіл беларускае дыяспары. На старонках часопіса зьмешчаныя матэрыялы пра дзеячаў гісторыі й культуры Беларусі, на гістарычныя тэмы, этнаграфічныя, дэмаграфічныя, эканамічныя, мовазнаўчыя. Часопіс друкаваў навуковыя дасьледаваньні, якія адрозьніваліся ад існаваўшай на Бацькаўшчыне канцэпцыі гісторыі й культуры беларускага народу. Апублікаваў шмат дакумэнтаў, якія замоўчваліся ў Беларусі. Друкуе рэцэнзіі на беларусазнаўчыя выданьні, хроніку беларускага навуковакультурнага жыцьця на эміграцыі. Рэдкалегія „Запісаў” зацікавіла беларускай праблематыкай заходніх навукоўцаў. На старонках часопіса публікавалі свае беларусазнаўчыя працы Томас Бэрд, Гай Пікарда, Джэймс Дынглі ды іншыя. (Н. Баршчэўская, Беларуская эміграцыя — абаронца роднае мовы) Болей...

kamunikat

Рана сьцякае крывёй... Ад 28 да 30 лістапада 1979 г. Папа Ян Павал II наведаў Турэччыну. Галоўнай мэтай гэтай паездкі было спатканьне з Патрыярхам Дзімітрам I. Яно адбылоея 30 лістапада, акурат у дзень сьв. Андрэя Апостала ў фанарскай катэдры. Тады было афіцыяльна прагалошана распачацьце багаслоўскага дыялагу паміж Каталіцкай і Праваслаўнай Цэрквамі. Пазьней былі пададзеныя ў прэсе прозьвішчы асоб з двух бакоў, якія у час пэрыёдычных сустрэчаў будуць праводзіць гутаркі і дыскусіі, якіх канчатковай мэтай ёсьць злучэньне Цэркваў. Першае спатканьне Папы Паўла VI з усяленскім Патрыярхам Атэнагорам адбылося ў Ерузаліме ў 1964 годзе, знаыць там, дзе Ісус Хрыстсс даканаў адкупленьня чалавечага роду. Пасьля ізноў адбыліся малітвенныя спатканьні і гутаркі Галоў Цэркваў у Канстантынопалі і ў Рыме. У міжчасе дайшло да згоды між двумя Цэрквамі, каб зьняць калішнія клятвы і скасаваць іхнія акты, калі яны яшчэ мелі нейкую вагу.Гэты нумар асопісу "Божым Шляхам" адлічбавалаБеларуская бібліятэка і музей імя Францішка Скарыны Болей...

kamunikat

Горадня – як да, так і пасля Другой сусветнай вайны – функцыянавала як прасторавая і сімвалічная сістэма каардынат, якая пастаянна змянялася. Спосабы прачытання і перапісвання разнастайных гістарычных і культурных адносінаў апісваюцца ў гэтай працы як палімпсест. Каб упісаць новую тэкстуру, часткова ліквідуюцца старыя знакі. Новыя інтэрпрэтацыі аднак набываюць легітымнасць перадусім праз прачытанне і выяўленне старэйшых слаёў. Каб раскрыць комплекснасць гэтай знакавай сістэмы, аўтар супастаўляе розныя нацыянальныя і савецкую гістарыяграфіі, каб звязаць наратывы, якія раней распавядаліся асобна адзін ад аднаго. Гэтая праца па гісторыі Горадні з 1919 да 1939 гг. на прыкладах паказвае разбурэнне і адраджэнне цэнтральнаеўрапейскага гораду. Адметным для гораду з 50 тысячамі жыхароў (у 1939 г.) было размяшчэнне ў пераходнай прасторы паміж літоўскімі, польскімі і беларускімі землямі. Тыповым для рэгіёну, апроч цераспалосіцы хрысціянскіх насельнікаў, якая вынікала з геаграфічнага размяшчэння, была высокая доля габрэйскага насельніцтва ў горадзе (50 %). Факусаванне нашай працы на культурным асваенні гарадскіх прастораў робіць магчымым даследаванне інтэракцыі ды наслойвання разнастайных этнічных, рэлігійных і моўных групаў на мезаўзроўні. Гэтае даследаванне разглядае тое, як пасля Першай сусветнай вайны пра сябе заяўлялі польскія, габрэйскія, расейскія і беларускія групы, і паказвае, што горад да 1939 г. прасторава ўсё ж такі не быў цалкам падзелены паводле нацыянальных прыкметаў. Болей...